Woensdag 28 januari: India

Inmiddels zijn we met King Fisher, een Indiase luchtvaartmaatschappij, opgericht door een bierbrouwer naar Mombay ofwel Bombay gevlogen. Vanochtend zijn we gestart in een kinderziekenhuis/behandelcentrum, waar gehandicapte kinderen behandeld en opgeleid worden. Eigenlijk is dit het enige gespecialiseerde kinderziekenhuis in India en Tata is er een grote sponsor van. Er werkten ook veel Tata medewerkers als vrijwilliger.

Daarna naar het hoofdkantoor van Tata Consultancy Services. Hier werd ons door de leiding verteld wat de waarden van het bedrijf zijn en hoe groot het is. Bevordering van integriteit staat bovenaan de lijst. Zestig procent van hun aandelen is in handen van diverse liefdadigheidsinstellingen die daardoor structurele inkomsten hebben. Geweldig! Het is werkelijk een enorm bedrijf dat maar liefst vijf procent van het bruto nationaal product van India levert. Daar kunnen we echt iets van leren.

Nu op bezoek bij de Bombay Stock Exchange. Weer een heel andere dynamiek.

Dinsdag 27 januari: Op werkbezoek in India

Als je op reis bent zijn er altijd twee dingen die door elkaar lopen. Aan de ene kant de kennismaking onderling en aan de andere kant de bezoeken in het land. Gisteren begon de dag met het bijwonen van een ware militaire parade in het kader van het 60 jarig bestaan van de zelfstandige republiek India.

's Middags hebben we een groot particulier ziekenhuis bezocht. De medici onder ons likkebaarden bij de apparatuur die ter beschikking staat in dit ziekenhuis. Tegelijkertijd wordt pijnlijk duidelijk hoe groot de verschillen zijn in dit land. Maar zeven procent van de inwoners kan zichzelf permitteren een verzekering te hebben. De rest is afhankelijk van een veel te kleine ziekenhuis capaciteit die in staatshanden is.

In dit land zijn inmiddels veel meer mensen goed opgeleid, maar op het totaal van 1,2 miljard is het nog steeds een klein percentage. Vanochtend hebben we uitleg gehad bij TCS over hun activiteiten op het terrein van e-gouvernment. Zij adviseren over geintegreerde systemen 'all over the world'. Nu kijken we in een kantoor van het ministry of corporate affairs waar inmiddels bedrijven zich geheel on line kunnen inschrijven en alle handelingen on line kunnen verrichten die nodig zijn. Een grote sprong voorwaarts in een land waar maar een klein deel van de bevolking een eigen computer heeft. Hier kun je naar een kantoortje gaan en dan wordt het voor je of samen met je geregeld.

Zondag 25 januari: India

Gisteravond (zaterdag) laat gearriveerd in New Delhi. Deze week ben ik als lid van het dagelijks bestuur van de Kenniskring Amsterdam in India. In ons gezelschap bevinden zich de bazen van de universiteiten, de KNAW, de hogescholen, het ROC, collega bestuurders uit de hele regio en een aantal mensen uit het bedrijfsleven. We proberen iets meer te snappen van het Indiase onderwijssyssteem, de kennisoverdracht en natuurlijk de booming industrie.

Vandaag is het zondag en hebben we de ochtend benut om de stad te verkennen en nu begint het eerste seminar, waar een aantal mensen ons gaan vertellen over aspecten van de Indiase samenleving. Zo vertelt de Dr. Pant die verbonden was aan de Indira Ghandi Open Universiteit over het onderwijs systeem. Sinds kort is onderwijs verplicht, wat in een land met een zeer hoog percentage analfabetisme, maar ook een hoog aandeel hoogopgeleiden onder degenen die wel onderwijs genieten! Heel interessant was hoe groot het aandeel vrouwen is dat hoog opgeleid is. Erg onafhankelijk en knap.

Er was een hele interessante vrouw, mevr. Bedi die directeur generaal is bij het RenD bureau van de politie die pleitte voor economische sociale en spirituele onafhankelijkheid van mensen en dus ook van vrouwen. Kortom een interessante start van de week.

Vrijdag 22 januari: De buschauffeurs zijn het zat

Hoewel er al veel geïnvesteerd is om het leven van onze buschauffeurs iets prettiger te maken (zowel door Connexxion als door de gemeente) loopt het nog steeds de spuigaten uit. Dat vonden ze zelf ook en legden daarom afgelopen weekend het werk een tijdje stil. En het is niet alleen agressie, ze worden ook mishandeld en beroofd! Ik vind dit zeer ernstig.

Afgelopen dinsdag heb ik gesproken met vertegenwoordigers van Connexxion en de politie. We hebben een extra pakket aan maatregelen met elkaar afgesproken. Extra toezicht, buschauffeurs in een half afgesloten cabines, gerichte integrale controles, noem maar op. Wat mij bezig houdt is de mentaliteit van sommige mensen. Ik hoorde verhalen van de buschauffeurs waar de honden geen brood van lusten. En dan hebben we het niet alleen over de jeugd! Een moeder met kind die een chauffeur stijf scheldt, omdat hij abrupt stopt vanwege een auto die het rode verkeerslicht negeert. Of dat passagiers ’s avonds even naar voren moeten komen om het vervoersbewijs te laten zien, omdat in verband met de veiligheid eigenlijk alleen voor in de bus mag worden ingestapt. Ook hier wordt dan flink gescholden.

Dit zijn slechts twee voorbeelden van verbale agressie. Ik vind dit van de zotte! Iedereen behoort zich fatsoenlijk te gedragen. Samen kunnen we de bus veiliger maken. Koop bijvoorbeeld uw vervoersbewijs in de voorverkoop, dan is er geen geld in de bus aanwezig zodat het geen zin heeft om de chauffeur te bedreigen of te beroven. Ziet u iets wat niet door de beugel kan? Doe altijd onmiddellijk aangifte. Ik reken op u!

dinsdag 20 januari: Het kan minder

Sinds enige tijd ben ik betrokken bij het project in Almere om overgewicht bij kinderen te bestrijden. Ik vind dat heel belangrijk. Het is overal slecht voor als kinderen te dik zijn. Ze worden geplaagd, ze hebben vaker diabetes. En houden er hun hele leven last van.

Ik ben zelf wat dat betreft een ervaringsdeskundige. Maar als je boegbeeld van iets bent moet je er ook iets mee doen. En dat doe ik ook. Geinspireerd door Erica Terpstra doe ik nu ook een eiwitdieet. Geweldig! Ik wordt begeleid door een alleraardige Almeerse mevrouw. Het bevalt me prima!

Ik sta ook vroeger op om een keer of wat per week naar de sportschool te gaan. Maar sinds ik gelezen heb dat Condoleeza Rice iedere ochtend om half vijf opstaat om haar work out te doen vind ik half zeven niet meer vroeg. Het gaat me (voor de tweede keer) lukken en deze keer wil ik daarnaook zo blijven en ook dat moet lukken.

Wordt vervolgd!