Al enkele maanden kunnen lezers van de Volkskrant online kiezen wat de lelijkste plek in de wereld, en de lelijkste plek in Nederland is. In een soort van 'reisblog' heeft een redacteur in november een oproep gedaan, en vele lezers stuurden toen hun 'lelijkste plek' in.
En ja, Almere prijkt met stip in de top 5 van Nederlands' lelijkste plekken. Daarin geflankeerd door Nieuwegein, Den Helder, Eindhoven en Heerlen. Aanstaande zaterdag is in de Volkskrant te lezen of Almere inderdaad de 'allerlelijkste plek van Nederland' is. Wie gisteren -met dit druilerige weertype- naar buiten keek zou inderdaad tot die conclusie kunnen komen. Anderzijds, vandaag schijnt de zon zijn eerste lentestralen over Almere en laat onze stad zich weer van zijn beste kant zien. Het groen van de al ontluikende bomen straalt zacht van de takken af, krokussen, narcissen en vers gras langs de dreven, winkelend publiek met openvallende jassen op zoek naar lentekoopjes in het nieuwe stadshart.
Vandaag nog ontving ik een internationale jury van de ICI. Dit is een internationale club waar winkelcentra beoordeeld worden. Wij zijn samen met Lodz de finalisten om gekozen te worden tot beste grote winkelontwikkeling! Ik ben het wel eens met ene meneer van Hal, die op het Volkskrantblog schreef "Ik neem dan ook maar aan dat de mensen die, met of zonder nadere toelichting op Almere stemmen er niet wonen, of er sowieso nooit meer zijn geweest dan die ene keer dat men over de A6 naar het noorden des lands reed. "Ik wil niemand beïnvloeden, maar wie liever heeft dat Den Helder, Heerlen of Eindhoven met de twijfelachtige eer van 'lelijkste plek' gaat strijken... stemmen kan nog via Volkskrantreizen.nl tot en met vrijdag.
woensdag 27 februari 2008
zondag 24 februari 2008
Zondag 24 februari 2008: Hoop in Tel Aviv
Een bijzonder weekend gehad. Na zaterdag op de Randstad weer even de skitechniek bij te hebben geschaafd ben ik samen met twee medewerkers van de VNG zaterdagavond op het vliegtuig naar Tel Aviv gestapt, waar we om half drie (lokale tijd) 's nachts aankwamen.
Gauw naar bed en zondagochtend om 11.00 uur een lange bespreking met Ulai, de Israëlische vereniging van gemeenten en Apla, die de Palestijnse gemeenten vertegenwoordigt. Op initiatief van deze organisaties heeft de VNG een organisatie opgezet MAP (municipal alliance for peace in the middle east) die initiatieven van samenwerking tussen Israëlische en Palestijnse gemeenten ondersteunt. UNDP faciliteert deze organisatie door enige financiële middelen en kantoorruimte ter beschikking te stellen. Natuurlijk zijn er allerlei problemen en dreigt het voortdurend uit elkaar te vallen. Toch was het gesprek wat mij betreft hoopgevend.
Via video was de burgemeester van Gaza, de heer Ramadan, aanwezig. Hij mag het gebied niet uit. Maar in de vergadering was de burgemeester van Hebron er wel bij. Van Israëlische zijde waren de burgemeester van Lehavim, de heer Levi en de heer Eldar burgemeester van Karmiel erbij. Natuurlijk allemaal bijgestaan door medewerkers. Opvallend was dat de bestuurders allemaal zeer tot samenwerking bereid waren maar dat gezocht moet worden naar methoden om nu ook tot uitvoering te komen. Aan het eind van de middag nog een korte rondrit door Oud-Jeruzalem gemaakt, om 20.00 uur naar bed en om 1.00 uur er weer uit om naar het vliegveld te gaan. In Tel Aviv dien je drie uur tevoren aanwezig te zijn, vanwege de security procedures. Deze keer ging het heel snel zodat je, je daarna twee uur zit te vervelen op het vliegveld. Genoeg tijd om even dit stukje te schrijven.
Gauw naar bed en zondagochtend om 11.00 uur een lange bespreking met Ulai, de Israëlische vereniging van gemeenten en Apla, die de Palestijnse gemeenten vertegenwoordigt. Op initiatief van deze organisaties heeft de VNG een organisatie opgezet MAP (municipal alliance for peace in the middle east) die initiatieven van samenwerking tussen Israëlische en Palestijnse gemeenten ondersteunt. UNDP faciliteert deze organisatie door enige financiële middelen en kantoorruimte ter beschikking te stellen. Natuurlijk zijn er allerlei problemen en dreigt het voortdurend uit elkaar te vallen. Toch was het gesprek wat mij betreft hoopgevend.
Via video was de burgemeester van Gaza, de heer Ramadan, aanwezig. Hij mag het gebied niet uit. Maar in de vergadering was de burgemeester van Hebron er wel bij. Van Israëlische zijde waren de burgemeester van Lehavim, de heer Levi en de heer Eldar burgemeester van Karmiel erbij. Natuurlijk allemaal bijgestaan door medewerkers. Opvallend was dat de bestuurders allemaal zeer tot samenwerking bereid waren maar dat gezocht moet worden naar methoden om nu ook tot uitvoering te komen. Aan het eind van de middag nog een korte rondrit door Oud-Jeruzalem gemaakt, om 20.00 uur naar bed en om 1.00 uur er weer uit om naar het vliegveld te gaan. In Tel Aviv dien je drie uur tevoren aanwezig te zijn, vanwege de security procedures. Deze keer ging het heel snel zodat je, je daarna twee uur zit te vervelen op het vliegveld. Genoeg tijd om even dit stukje te schrijven.
donderdag 21 februari 2008
Donderdag 21 februari 2008: Conferentie
Deze week was in Lochem de zogenaamde Lochemconferentie. Een bijeenkomst voor burgemeesters, waar we onszelf laten bijscholen en ervaringen uitwisselen.
Deze keer ging het over veiligheid en stonden de instrumenten die de burgemeester daar bij heeft ter discussie. Vooral het huisverbod dat eraan komt riep veel op. Als de Eerste Kamer ermee instemt, kunnen burgemeesters straks in situaties van dreigend huiselijk geweld potentiële daders voor maximaal tien dagen uit huis plaatsen.
Allen vinden het instrument prima, maar er worden nogal wat vraagtekens gezet bij de rol die de burgemeester daarbij krijgt. Ik vind het ook lastig, maar weet dat in de pilotgemeentes de burgemeesters er goede ervaringen mee hebben opgedaan. Ik vermoed dat we hiermee soms kunnen voorkomen dat vrouwen en kinderen het huis uit moeten en in Blijf van mijn Lijfhuizen terechtkomen. Ik hoop dat dit doorgaat, want wellicht kunnen we dan soms ergere ellende voorkomen. Dit alles natuurlijk wel onder de conditie dat de hulpverlening ook direct begint. Het waren leerzame dagen.
Deze keer ging het over veiligheid en stonden de instrumenten die de burgemeester daar bij heeft ter discussie. Vooral het huisverbod dat eraan komt riep veel op. Als de Eerste Kamer ermee instemt, kunnen burgemeesters straks in situaties van dreigend huiselijk geweld potentiële daders voor maximaal tien dagen uit huis plaatsen.
Allen vinden het instrument prima, maar er worden nogal wat vraagtekens gezet bij de rol die de burgemeester daarbij krijgt. Ik vind het ook lastig, maar weet dat in de pilotgemeentes de burgemeesters er goede ervaringen mee hebben opgedaan. Ik vermoed dat we hiermee soms kunnen voorkomen dat vrouwen en kinderen het huis uit moeten en in Blijf van mijn Lijfhuizen terechtkomen. Ik hoop dat dit doorgaat, want wellicht kunnen we dan soms ergere ellende voorkomen. Dit alles natuurlijk wel onder de conditie dat de hulpverlening ook direct begint. Het waren leerzame dagen.
woensdag 20 februari 2008
Woensdag 20 februari 2008: Hoe meet je veiligheidsgegevens?
Laatst was er op het nieuws dat Almeerders de stad onveiliger vonden. Dit meldde misdaadkaart.nl.
Deze site zegt alle misdaden te tonen die door de politie via persberichten wordt verspreid. Via de site wordt ook onderzoek gedaan naar hoe bezoekers van de site de veiligheid in hun stad. Ik hecht niet veel waarde aan de gegevens op deze site en aan de uitkomsten van dergelijk onderzoek. Er zijn te veel toevallige factoren (wat komt in een persbericht en wat niet?) en incompleetheid (niet elke stad of korps verstrekt persberichten). Het onderzoek naar veiligheidsperceptie geeft willekeurige uitkomsten: het zijn alleen de bezoekers aan deze site die de vraag voorgelegd krijgen.
Ik vind het daarom ook erg jammer dat de media het bericht van misdaadkaart.nl zomaar overnemen. De onderzoeksgegevens en de manier waarop het onderzoek heeft plaats gevonden worden door de journalisten niet tegen het licht gehouden of gecheckt bij de gemeente of bij de politie. Dit soort ongefundeerde berichten dragen bij aan de onveiligheidsgevoelens van mensen. En dat vind ik erg jammer. Gemeente Almere haalt haar informatie uit politieregistraties en wijkpeilingen.
De Wijkpeiling is een gedegen onderzoek onder een grote steekproef Almeerders en schetst een betrouwbaar beeld van de veiligheidsperceptie van Almeerders. Uit de Wijkpeiling 2006 (de Wijkpeiling wordt niet elk jaar uitgevoerd) bleek dat 72% van de Almeerders zich (vrijwel) altijd veilig voelt in Almere, en 80% voelt zich (vrijwel) altijd veilig in de eigen buurt (de meest correcte formulering is: 28% voelt zich zelden of nooit onveilig in Almere en 20% voelt zich zelden of nooit onveilig in de eigen buurt). Wat betreft de politieregistraties: kijk eens op de website 'watdoetjegemeente' en dus op basis van CBS gegevens. En dan zie je dat Almere er niet zo slecht uitkomt met een waarde van 79,2 geregistreerde misdrijven per 1000 inwoners bij een gemiddelde van 106,2 per 1000 inwoners in de 100.000+ gemeenten.
Deze site zegt alle misdaden te tonen die door de politie via persberichten wordt verspreid. Via de site wordt ook onderzoek gedaan naar hoe bezoekers van de site de veiligheid in hun stad. Ik hecht niet veel waarde aan de gegevens op deze site en aan de uitkomsten van dergelijk onderzoek. Er zijn te veel toevallige factoren (wat komt in een persbericht en wat niet?) en incompleetheid (niet elke stad of korps verstrekt persberichten). Het onderzoek naar veiligheidsperceptie geeft willekeurige uitkomsten: het zijn alleen de bezoekers aan deze site die de vraag voorgelegd krijgen.
Ik vind het daarom ook erg jammer dat de media het bericht van misdaadkaart.nl zomaar overnemen. De onderzoeksgegevens en de manier waarop het onderzoek heeft plaats gevonden worden door de journalisten niet tegen het licht gehouden of gecheckt bij de gemeente of bij de politie. Dit soort ongefundeerde berichten dragen bij aan de onveiligheidsgevoelens van mensen. En dat vind ik erg jammer. Gemeente Almere haalt haar informatie uit politieregistraties en wijkpeilingen.
De Wijkpeiling is een gedegen onderzoek onder een grote steekproef Almeerders en schetst een betrouwbaar beeld van de veiligheidsperceptie van Almeerders. Uit de Wijkpeiling 2006 (de Wijkpeiling wordt niet elk jaar uitgevoerd) bleek dat 72% van de Almeerders zich (vrijwel) altijd veilig voelt in Almere, en 80% voelt zich (vrijwel) altijd veilig in de eigen buurt (de meest correcte formulering is: 28% voelt zich zelden of nooit onveilig in Almere en 20% voelt zich zelden of nooit onveilig in de eigen buurt). Wat betreft de politieregistraties: kijk eens op de website 'watdoetjegemeente' en dus op basis van CBS gegevens. En dan zie je dat Almere er niet zo slecht uitkomt met een waarde van 79,2 geregistreerde misdrijven per 1000 inwoners bij een gemiddelde van 106,2 per 1000 inwoners in de 100.000+ gemeenten.
maandag 18 februari 2008
Maandag 18 februari: Keurmerk
Afgelopen vrijdag hebben we samen met de winkeliersverenigingen van Buitenmere en Doemere, de Kamer van Koophandel, de politie, de brandweer, de NS, Rodamco, DTZ Zadelhoff, het Hoofdbedrijfsschap Detailhandel en de gemeente een convenant gesloten over de veiligheid in de winkelgebieden.
Vorig jaar was er al een intentieverklaring getekend, nu is alles uitgewerkt in een plan van aanpak waarbij ieder op dit terrein zijn eigen rol speelt. Natuurlijk geldt hier dat elke partij op zijn eigen terrein als eerste verantwoordelijk is. Zo zijn winkeliers zelf verantwoordelijk voor wat er in hun winkel gebeurt. Nu alle partijen de handen in een slaan is er meer mogelijk. Bijvoorbeeld: er worden cursussen aangeboden voor winkelpersoneel hoe om te gaan met winkeldiefstallen of overvallen. Overvallen zijn uiterst vervelend en leiden ook tot echte trauma's bij hen die het overkomt. Het HBD heeft daar een soort vliegend team van slachtofferhulp speciaal op winkelpersoneel gericht. Samen hebben we doelstellingen geformuleerd die er ook op gericht zijn dat mensen zich weer veiliger moeten gaan voelen in de winkelgebieden. Ik vind dit een mooi voorbeeld van samenwerking. En ik weet zeker dat veiligheid echt iets is waar ieder zijn eigen verantwoordelijkheid moet nemen om het vervolgens vooral samen voor elkaar te krijgen.
Gisteren ben ik een uurtje aanwezig geweest bij de finale van de Europese Kampioenschappen Badminton voor landenteams. De dames van Nederland zaten in de finale en speelden tegen Denemarken. Tot mijn niet geringe verbazing is Denemarken een echt badminton land, terwijl ik altijd dacht dat het vooral een Aziatische sport was. Er zijn veel heel sterke Indonesiërs, Koreanen, Chinezen enz. Maar helaas waren de Denen onze, overigens fantastisch spelende, dames te sterk af. Ik heb genoten van twee dames enkel wedstrijden, waar de ene op het nippertje verloren werd en de ander op het nippertje in een bloedstollende spannende wedstrijd gewonnen. Dat de uitkomst zilver was, lag bepaald niet aan de inzet. In oktober wordt wederom in onze topsporthal het Dutch Open gespeeld. Ik hoop dat veel Almeerders eens gaan kijken. Het is echt een geweldige kijksport.
Vorig jaar was er al een intentieverklaring getekend, nu is alles uitgewerkt in een plan van aanpak waarbij ieder op dit terrein zijn eigen rol speelt. Natuurlijk geldt hier dat elke partij op zijn eigen terrein als eerste verantwoordelijk is. Zo zijn winkeliers zelf verantwoordelijk voor wat er in hun winkel gebeurt. Nu alle partijen de handen in een slaan is er meer mogelijk. Bijvoorbeeld: er worden cursussen aangeboden voor winkelpersoneel hoe om te gaan met winkeldiefstallen of overvallen. Overvallen zijn uiterst vervelend en leiden ook tot echte trauma's bij hen die het overkomt. Het HBD heeft daar een soort vliegend team van slachtofferhulp speciaal op winkelpersoneel gericht. Samen hebben we doelstellingen geformuleerd die er ook op gericht zijn dat mensen zich weer veiliger moeten gaan voelen in de winkelgebieden. Ik vind dit een mooi voorbeeld van samenwerking. En ik weet zeker dat veiligheid echt iets is waar ieder zijn eigen verantwoordelijkheid moet nemen om het vervolgens vooral samen voor elkaar te krijgen.
Gisteren ben ik een uurtje aanwezig geweest bij de finale van de Europese Kampioenschappen Badminton voor landenteams. De dames van Nederland zaten in de finale en speelden tegen Denemarken. Tot mijn niet geringe verbazing is Denemarken een echt badminton land, terwijl ik altijd dacht dat het vooral een Aziatische sport was. Er zijn veel heel sterke Indonesiërs, Koreanen, Chinezen enz. Maar helaas waren de Denen onze, overigens fantastisch spelende, dames te sterk af. Ik heb genoten van twee dames enkel wedstrijden, waar de ene op het nippertje verloren werd en de ander op het nippertje in een bloedstollende spannende wedstrijd gewonnen. Dat de uitkomst zilver was, lag bepaald niet aan de inzet. In oktober wordt wederom in onze topsporthal het Dutch Open gespeeld. Ik hoop dat veel Almeerders eens gaan kijken. Het is echt een geweldige kijksport.
donderdag 14 februari 2008
Donderdag 14 februari 2008: China
Gisteren was er in Utrecht een bijeenkomst van bedrijfsleven, overheden en intermediaire organisaties over China.
Ik was gevraagd om uit te leggen hoe de strategie van de Amsterdamse regio is t.a.v. de economische betrekkingen met deze enorme economie, die inmiddels van grotere omvang is dan de Duitse. En als de groei zo doorzet dan haalt China ons allen binnen een paar jaar in. Belangrijk is dat we erbij zijn en proberen Chinese bedrijven die Europees gaan te verleiden zich in onze regio te vestigen. Wat mij betreft natuurlijk graag in Almere maar belangrijker nog is de keuze voor onze regio ipv de Londense, of de Berlijnse. In China moet je investeren in relaties.
Eenmalige dingen leveren niets op. Het gaat te ver om alles hier uit te leggen, maar ik ben er reuzetrots op dat we het zo fundamenteel aanpakken. China is wat mij betreft bij een goede aanpak dan ook geen bedreiging maar een enorme kans. Maar dan wel alleen als we er keihard aan werken. En vervolgens heb ik het restaurant bij de Toonladder, de Concertmeester, geopend. Dit is geen gewoon restaurant maar een samenwerking met het ROC. Jongens en meisjes die de horecaopleidingen volgen doen hier praktijkervaring op in een niet schoolse omgeving. En dan snijdt het mes aan twee kanten. De bewoners van De Toonladder en ook de mensen uit de buurt hebben een leuk restaurant waar ze weer eens wat anders meemaken dan normaal en de studenten leren heel veel, met name van de omgang met 'gewone' mensen.
Ik was gevraagd om uit te leggen hoe de strategie van de Amsterdamse regio is t.a.v. de economische betrekkingen met deze enorme economie, die inmiddels van grotere omvang is dan de Duitse. En als de groei zo doorzet dan haalt China ons allen binnen een paar jaar in. Belangrijk is dat we erbij zijn en proberen Chinese bedrijven die Europees gaan te verleiden zich in onze regio te vestigen. Wat mij betreft natuurlijk graag in Almere maar belangrijker nog is de keuze voor onze regio ipv de Londense, of de Berlijnse. In China moet je investeren in relaties.
Eenmalige dingen leveren niets op. Het gaat te ver om alles hier uit te leggen, maar ik ben er reuzetrots op dat we het zo fundamenteel aanpakken. China is wat mij betreft bij een goede aanpak dan ook geen bedreiging maar een enorme kans. Maar dan wel alleen als we er keihard aan werken. En vervolgens heb ik het restaurant bij de Toonladder, de Concertmeester, geopend. Dit is geen gewoon restaurant maar een samenwerking met het ROC. Jongens en meisjes die de horecaopleidingen volgen doen hier praktijkervaring op in een niet schoolse omgeving. En dan snijdt het mes aan twee kanten. De bewoners van De Toonladder en ook de mensen uit de buurt hebben een leuk restaurant waar ze weer eens wat anders meemaken dan normaal en de studenten leren heel veel, met name van de omgang met 'gewone' mensen.
zondag 10 februari 2008
Zondag 10 februari: Er kan veel bereikt worden
Vrijdagmiddag benut ik af en toe om een werkbezoek aam een van onze stadsdelen te brengen. Afgelopen vrijdag was Stad West aan de beurt, waar Annelies Weijnen als veiligheidsmanager de scepter zwaait. Ze heeft me meegenomen naar een aantal hotspots in dit deel van ons Stadscentrum. We begonnen met een bezoekje aan Aquarius, een zmok (zeer moeilijk opvoedbare kinderen) school, waar een zeer bevlogen directeur, Kees Zijlstra, de leiding heeft. Fantastisch om te zien hoe men leerwegen voor deze kinderen ontwikkelt, waardoor ook zij hun talenten kunnen ontwikkelen. Meestal zijn het kinderen met niet heel grote cognitieve vaardigheden, dus Engels leren is wellicht teveel gevraagd. Maar vaak zijn ze reuze handig en kunnen zeer wel een technisch vak leren, mits dat niet al te theoretisch aangevlogen wordt. Ze hebben een fietsreparatieplaats, waar je je fiets ook kunt laten repareren, ze repareren auto's, er is een kapsalon en dit alles voor kinderen die nog heel jong zijn. Ik heb groot respect voor de docenten van deze school, dat heb ik ook voor leraren van gewone scholen, maar hier is het toch een slagje ingewikkelder. Des te bevredigender als men erin slaagt een jongere met succes af te leveren.
Vervolgens hebben we op een flink aantal plekken in de wijk gekeken waar soms nog hanggroepen zitten, zoals op de Alkmaargracht en het Wim Kanplein. Daar zijn de afgelopen periode aanpassingen gepleegd, waardoor de ergste overlast verdwenen is. Zo is bij een aantal onderdoorgangen een apparaat geplaatst dat fluit met een toontje dat alleen jongeren kunnen horen. Dat toontje is zo hinderlijk voor ze, dat ze wel moeten vertrekken. Helaas is dat nodig, omdat op sommige plekken wel erg veel overlast is. Natuurlijk mogen jongeren best ergens hangen, maar dan graag op plekken waar anderen er zo min mogelijk last van hebben. Het was een interessante middag en dan zie je dat er toch in elke wijk nog een hoop te doen is. Gelukkig zie ik ook dat als mensen de handen ineen slaan en samen met de mensen van het stadsdeel aan slag gaan dat er dan ook goede dingen bereikt kunnen worden.
Vervolgens hebben we op een flink aantal plekken in de wijk gekeken waar soms nog hanggroepen zitten, zoals op de Alkmaargracht en het Wim Kanplein. Daar zijn de afgelopen periode aanpassingen gepleegd, waardoor de ergste overlast verdwenen is. Zo is bij een aantal onderdoorgangen een apparaat geplaatst dat fluit met een toontje dat alleen jongeren kunnen horen. Dat toontje is zo hinderlijk voor ze, dat ze wel moeten vertrekken. Helaas is dat nodig, omdat op sommige plekken wel erg veel overlast is. Natuurlijk mogen jongeren best ergens hangen, maar dan graag op plekken waar anderen er zo min mogelijk last van hebben. Het was een interessante middag en dan zie je dat er toch in elke wijk nog een hoop te doen is. Gelukkig zie ik ook dat als mensen de handen ineen slaan en samen met de mensen van het stadsdeel aan slag gaan dat er dan ook goede dingen bereikt kunnen worden.
donderdag 7 februari 2008
Donderdag 7 februari: Drukte en griep
Het is een drukke week op het stadhuis.
Het is een drukke week op het stadhuis. Op maandag keken de raadsleden en journalisten de ritstaten in. Vervolgens kwamen we, helaas, wederom in het nieuws vanwege de woonkostenvergoeding van onze wethouder, waar overigens altijd zeer transparant over gecommuniceerd is. En dan blijkt dat de griep in het land heerst.
Dinsdagnacht werd ik zwetend en misselijk wakker. En ja hoor, het was mis. De rest van de nacht en de volgende ochtend was ik flink ziek en daarna natuurlijk hoofdpijn en moe. Dat betekende in plaats van meehelpen zaken voor te bereiden, gewoon in mijn bed liggen. Dat is eigenlijk niet mijn ding, maar soms zegt je lichaam gewoon: stop en heb je maar te gehoorzamen. Gelukkig gebeurde het dinsdag en niet vandaag, zodat ik vanavond gewoon de Politieke Markt kan bijwonen.
Het is een drukke week op het stadhuis. Op maandag keken de raadsleden en journalisten de ritstaten in. Vervolgens kwamen we, helaas, wederom in het nieuws vanwege de woonkostenvergoeding van onze wethouder, waar overigens altijd zeer transparant over gecommuniceerd is. En dan blijkt dat de griep in het land heerst.
Dinsdagnacht werd ik zwetend en misselijk wakker. En ja hoor, het was mis. De rest van de nacht en de volgende ochtend was ik flink ziek en daarna natuurlijk hoofdpijn en moe. Dat betekende in plaats van meehelpen zaken voor te bereiden, gewoon in mijn bed liggen. Dat is eigenlijk niet mijn ding, maar soms zegt je lichaam gewoon: stop en heb je maar te gehoorzamen. Gelukkig gebeurde het dinsdag en niet vandaag, zodat ik vanavond gewoon de Politieke Markt kan bijwonen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
