Zondag 21 december: Uitersten

Een zondag van uitersten was het vandaag. Vanmorgen was ik met mijn kinderen en kleinkinderen bij een geweldige voorstelling in het theatertje BinnensteBuiten, waar Sprankel en Blos een voorstelling gaf voor kinderen. Het was een geweldige voorstelling, waarin prachtig gezongen en heel goed in geacteerd werd. Bepaald professioneel en de kinderen, ook de kleine Geke van bijna 2, vonden het prachtig. Maar ook de volwassenen hebben van de winterse vertelling genoten. Mijn complimenten.

Vanmiddag ben ik een uurtje presentatrice geweest van Winterwonderland in Archipel. In de Herman Lintzelhof, waar ouderen wonen die dementeren hadden Pieter de Jong, zijn partner en heel veel andere vrijwilligers de tuin versierd met heel veel lichtjes, sneeuwmannen, hertjes, teveel om op te noemen. De bewoners waren allemaal buiten, het personeel en ook de vrijwilligers. Er was het Rariteitenkoor en Liesbeth Vollebregt zong vrolijke Amsterdamse en kerstliedjes.
Er waren oliebollen, glühwein, kerstkransjes, warme chocolademelk, enz.
Iedereen heeft genoten. Wat is het toch goed dat zoveel mensen iets voor een ander willen doen.

Vrijdag 12 december: Culturele maaltijd

Vanavond heb ik me weer eens cultureel laten voeden. Het Bach ensemble trad op in De Goede Reede. Prachtige uitvoering van 2 werken van de grote Bach: Cantate 21 en Magnificat in D-Dur. Een koor, 4 solisten, een heerlijk ensemble met prachtige musici. Het was de eerste keer dat dit ensemble in Almere optrad. En eerlijk gezegd dacht ik: er moet nog heel wat gebeuren willen we in 2018 Europese culturele hoodstad worden.

Alles was namelijk goed, behalve het aantal toeschouwers. We waren met ongeveer net zoveel als het aantal uitvoerenden. Dus zo'n vijftig mensen. En dan denk ik: hoe kan dat nou. Een stad van meer dan 185.000 mensen. Waar zitten onze muziekliefhebbers? Was er ondanks veel inspanning toch nog niet genoeg publiciteit? Wat kun je bedenken om het wel bij de liefhebbers te krijgen.

En nu op weg naar Men at Work waar vanavond een project tegen zinloos geweld start. Weer een interessante happening op de vrijdagavond.

Dinsdag 9 december: Even over de grens kijken

De afgelopen 2 dagen ben ik naar Parijs geweest, waar de CEMR bij elkaar was, dat is de Europese Vereniging van Gemeenten. Uit functie van mijn voorzitterschap van de VNG ben ik hier vice-voorzitter van. Het is belangrijk dat gemeenten ook over de grens samenwerken. Bijvoorbeeld om samen standpunten te formuleren over Europese regelgeving, die soms redelijk centralistisch is. Of om kennis uit te wisselen.

Gisteren was er bijvoorbeeld een debat over decentralisatie waarbij Noorwegen, het Verenigd Koninkrijk, Italië en Frankrijk hun soms goede en soms slechte ervaringen vertelden en wij die van ons er mee vergeleken. Elke keer concludeer je dan dat het bij ons best goed gaat en je leert ook op andere dingen te letten. Voor de nieuwe democratieën in Europa zijn dit natuurlijk nog veel belangrijkere bijeenkomsten. Zij bouwen er netwerken mee op, halen veel kennis binnen en vinden samenwerking met anderen.Het is altijd lastig dat het tijd kost, maar ik geloof absoluut dat het van belang is dat wij af en toe eens over de grens kijken. Al was het maar om te concluderen dat we het zo beroerd nog niet hebben.

We zijn per Thalys naar Parijs gegaan en terug uitgestapt in Rotterdam, omdat ik vanavond als burgemeester van Almere naar een vergadering met Eberhard van der Laan (de nieuwe minister van WWI) moest samen met de andere 21 Antillianengemeenten. Het was kennismaken en brainstormen. Hopelijk komt uit deze hersengymnastiek snel iets concreets.

Donderdag 4 december: Afscheid

Gisteren was ik bij het afscheid van Tonnie Triezenberg als directeur van het IIE (instituut voor information engineering). Dit is een prachtige opleiding die studenten in een min of meer duaal traject opleidt. Ze werken 20 uur per week, maar het werk staat ten dienste van hun opleiding en tegelijkertijd profiteren de bedrijven van de projecten: co-makership heet het systeem en het is echt Tonnie's kindje.

Tonnie heeft haar hart echt op de goede Almeerse plaats en heeft heel hard gewerkt om er een succes van te maken. Door de veranderende structuur van de HVA en de ongewisse toekomst heeft ze besloten een andere weg op te gaan. Moedig en uitdagend vind ik de stap naar een eigen bedrijf. Ik ben ervan overtuigd dat ze dit zeker gaat redden. Het is interessant te zien dat een groeiend aantal hoog opgeleide vrouwen dezelfde keuze maken en hun diensten op hun eigen wijze willen aanbieden, in plaats van aan een werkgever verantwoording verschuldigd te willen blijven.