Het is al weer weekend. De drukke agenda maakt dat de dagen voorbijvliegen. Gisteren zijn we naar de school in Abenaston geweest. Dat was een bustocht (gelukkig wel airconditioned) van ca. 5 uur over een hobbelige zandweg (afstand ca.140 km, dus dan weet je het wel). Daarna in een koraal over de Surinamerivier verder. Je waant je echt in oude tijden. We voerden langs dorpjes met hutjes om in het dorp Abenaston te arriveren. Een echt Surinaams binnenlands dorpje met 300 inwoners en een school met 150 kinderen. Weinig mannen in het dorp, voor zover aanwezig vooral oude mannen. Wel veel vrouwen en kinderen. De school wordt overigens ook bezocht door kinderen uit omliggende dorpen die per koraal worden aangevoerd. De school zag er weer heel goed uit. We hebben beelden gezien van de overstroming en verhalen gehoord over hoe het er direct nadien uitzag. Dankzij het ZZG (Zeister Zendings Genootschap) is het geld echt goed besteed bij de restauratie.
Wij werden die dag begeleid door Mildred Demon. Zij is de directeur van de stichting onderwijs, zeg maar het bestuur van alle christelijke scholen in Suriname. Een zeer doortastende dame die lang in Nederland heeft gewoond en nu weer terug is in haar land. Met veel bevlogenheid en precisie probeert ze het onderwijs te verbeteren. Voorwaar geen eenvoudige taak.
We zijn overigens de afgelopen dagen best veel teruggekeerde mensen tegengekomen. Stuk voor stuk hebben ze het helemaal niet zo makkelijk gehad. Natuurlijk eerst om de keuze te maken, maar terugkeren hier in Suriname leidt hier ook niet altijd direct tot acceptatie. Bovendien is de stijl van leven en werken natuurlijk volstrekt verschillend. Ik ben er overigens in toenemende mate van overtuigd geraakt dat deze mensen allemaal een heel goede inbreng in de samenleving hebben en heel veel investeren om hun land vooruit te helpen.
Bedrijfsbezoek
Woensdag zijn we op bezoek geweest bij Unamic. Unamic heeft de Almeerse ondernemersprijs 2007 gewonnen. Zij bestaan nog maar sinds kort, eigenlijk pas echt sinds 2005. Toen namen de huidige directeuren het bedrijf over en werd er een groeispurt ingezet. Ze hebben callcenters in verschillende plaatsen in Nederland, waar ze onder meer de debiteuren van Dell afhandelen. Ook werken ze voor Wehkamp en Eneco. Maar sinds twee jaar zitten ze ook in Suriname, en hebben inmiddels meer dan 200 werknemers hier die ook klanten van eerder genoemde bedrijven behandelen, op een meer dan voortreffelijke manier. Het bedrijf groeit, terecht, als kool en iedereen hier is er erg blij mee. Er werken veel jonge mensen, vaak studenten die, omdat de werktijden Nederlands zijn, goed de combinatie van werken en studeren kunnen maken.Ik heb er even bij gezeten en na 5 minuten had ik het gevoel gewoon in een Nederlands bedrijf te zitten. Het is geweldig om te zien hoe een jong management (de directeur is 30 jaar) de zaak zo weet te organiseren.
Naast dit bedrijfsbezoek hebben we woensdag ook nog een paar beleefdheidsbezoeken afgelegd. Bij de minister van onderwijs, de heer Wolf, en bij de districtscommissaris van Paramaribo, de heer Strijk. Suriname kent geen gemeenten en is bezig voorzichtig meer aan de districten over te laten. Dat is een ingewikkeld proces, natuurlijk ook omdat het aantal inwoners niet heel groot is.
Familie in Almere
Een ding is me deze week opgevallen: ik ben werkelijk vrijwel geen Surinamer tegengekomen die geen familie heeft in Almere en mij is opgevallen dat al die Surinamers onze stad beter kennen dan menig Nederlander. Het is toch een vreemde ervaring in een ander land voortdurend te worden aangesproken met goedemorgen of goedemiddag burgemeester, mijn zus, broer, oom, tante, vader of moeder woont in Almere. Het maakt in elk geval dat ik bijna het gevoel heb hier al veel vaker te zijn geweest.
Vanmiddag naar de generale repetitie van Culture Shock en morgen de grote dag van de uitvoering.
Wij werden die dag begeleid door Mildred Demon. Zij is de directeur van de stichting onderwijs, zeg maar het bestuur van alle christelijke scholen in Suriname. Een zeer doortastende dame die lang in Nederland heeft gewoond en nu weer terug is in haar land. Met veel bevlogenheid en precisie probeert ze het onderwijs te verbeteren. Voorwaar geen eenvoudige taak.We zijn overigens de afgelopen dagen best veel teruggekeerde mensen tegengekomen. Stuk voor stuk hebben ze het helemaal niet zo makkelijk gehad. Natuurlijk eerst om de keuze te maken, maar terugkeren hier in Suriname leidt hier ook niet altijd direct tot acceptatie. Bovendien is de stijl van leven en werken natuurlijk volstrekt verschillend. Ik ben er overigens in toenemende mate van overtuigd geraakt dat deze mensen allemaal een heel goede inbreng in de samenleving hebben en heel veel investeren om hun land vooruit te helpen.
Bedrijfsbezoek
Woensdag zijn we op bezoek geweest bij Unamic. Unamic heeft de Almeerse ondernemersprijs 2007 gewonnen. Zij bestaan nog maar sinds kort, eigenlijk pas echt sinds 2005. Toen namen de huidige directeuren het bedrijf over en werd er een groeispurt ingezet. Ze hebben callcenters in verschillende plaatsen in Nederland, waar ze onder meer de debiteuren van Dell afhandelen. Ook werken ze voor Wehkamp en Eneco. Maar sinds twee jaar zitten ze ook in Suriname, en hebben inmiddels meer dan 200 werknemers hier die ook klanten van eerder genoemde bedrijven behandelen, op een meer dan voortreffelijke manier. Het bedrijf groeit, terecht, als kool en iedereen hier is er erg blij mee. Er werken veel jonge mensen, vaak studenten die, omdat de werktijden Nederlands zijn, goed de combinatie van werken en studeren kunnen maken.Ik heb er even bij gezeten en na 5 minuten had ik het gevoel gewoon in een Nederlands bedrijf te zitten. Het is geweldig om te zien hoe een jong management (de directeur is 30 jaar) de zaak zo weet te organiseren.
Naast dit bedrijfsbezoek hebben we woensdag ook nog een paar beleefdheidsbezoeken afgelegd. Bij de minister van onderwijs, de heer Wolf, en bij de districtscommissaris van Paramaribo, de heer Strijk. Suriname kent geen gemeenten en is bezig voorzichtig meer aan de districten over te laten. Dat is een ingewikkeld proces, natuurlijk ook omdat het aantal inwoners niet heel groot is.
Familie in Almere
Een ding is me deze week opgevallen: ik ben werkelijk vrijwel geen Surinamer tegengekomen die geen familie heeft in Almere en mij is opgevallen dat al die Surinamers onze stad beter kennen dan menig Nederlander. Het is toch een vreemde ervaring in een ander land voortdurend te worden aangesproken met goedemorgen of goedemiddag burgemeester, mijn zus, broer, oom, tante, vader of moeder woont in Almere. Het maakt in elk geval dat ik bijna het gevoel heb hier al veel vaker te zijn geweest.
Vanmiddag naar de generale repetitie van Culture Shock en morgen de grote dag van de uitvoering.
